bloemen voor ...: Bloemen voor de lezende man in het park

Het was weer tijd voor een nieuwe bos bloemen. Het was een zonnige dag afgelopen zaterdag, dus het werden gele bloemen. Ik ging gezellig met vriendlief naar de markt om een leuke bos uit te zoeken en daarna gingen we naar het park om ze aan iemand te geven.

Vriendlief was voor het eerst ook bij het weg-geef-moment en vond het stiekem allemaal een beetje spannend. Zodra we het park binnen fietsten stelde hij allemaal vragen. ‘Oke en nu?’ 'Kijken of we mensen zien schat.' ‘Aan wie wil je ze geven?’ 'Dat weet ik niet.' ‘Wat is je tactiek?’ 'Heb ik niet.'

We zagen een vrouw aan een tafel zitten en ik liep op haar af. Ik vroeg haar of ze de bloemen wilde hebben, maar ze stond op een camping en ze zou de volgende dag naar Duitsland gaan dus dat was zonde van de bloemen vond de Duitse dame zelf. Ik moest ze aan iemand anders geven. Eenmaal weer op de fiets kwam ze nog naar me toe gerend. ‘Is het normaal in Amsterdam dat je bloemen geeft aan vreemde mensen?’ ‘Uhm volgens mij niet echt’. ‘Het zou niet raar zijn want jullie hebben zoveel mooie bloemen hier’ antwoordde ze. Ik fietste weer verder met nog steeds een bos bloemen onder mijn arm.

Ik zag een man op een bankje een boek lezen. Ik besloot om de bloemen aan hem te geven. Ik vroeg of hij ze wilde hebben en dat wilde hij wel. Hij zat lekker te genieten van het zonnetje met een boek. Ik legde hem mijn verhaal uit, maar het was een beetje anders dan de vorige keren. Er ontstond ondanks zijn vriendelijke reactie niet echt een gesprek en het was voor mij een beetje ongemakkelijk. De vorige keren werd er met enthousiasme en interesse gereageerd en dit keer was de situatie een beetje ‘stijfjes’. Ik had mezelf voor genomen voordat ik hier aan begon dat het oké was zoals het gaat. Heb je een gesprek is het leuk, heb je geen gesprek is het ook oké. Het is immers niet het doel om hele gesprekken met mensen te voeren, maar het doel is echt om de bloemen te geven aan een vreemde.

Ik geef deze bloemen met als doel dat je iets voor een ander kunt doen zonder dat je er iets terug voor wilt. Toch merk ik stiekem dat ik ook verwachtingen heb of iets terug wil. Ik voel me fijner na afloop als er met enthousiasme of interesse is gereageerd. Ik roep dus wel heel hard dat je iets kunt doen voor een ander zonder er iets voor terug te krijgen, maar toch wil ik er ook iets voor terug. Namelijk een reactie die ik hoop of verwacht te krijgen. Een beetje tegenstrijdig dus, maar misschien ook begrijpelijk. Dit keer ben ik helemaal vergeten te vragen naar zijn naam dus vandaar dat het de lezende man in het park is geworden.

Het geven gaat al wel steeds beter en ik vind het al veel minder spannend dan de eerste keer. Zo zie je maar dat alles went.